ALBANIA, The Rufais

12/01/202319/03/2023 Michel Setboun

THE RETURN OF RELIGIOUS SECTS

Allah, Allah, Allah…” Two dozen~worshippers chant the name of their God while swaging back and forth to a staccato rhythm. Half naked, wearing small white caps, half in trances, they stab short rods through their cheeks tearce their tongues, their ears, their stomachs. Beads of sweat form on their chest but no blood flows. The only sound is the chanted name of Allah.

The ceremony takes place in an old “teque which during the black Years of communism was used as a warehouse. The small room is packed, people crowding in to see the incredible sight, a sight which existed until recently only as something lost far in the past.

The Dervishes continue their litany while assiduously licking pokers that have been heated to a hot white. they don’t seem to suffer, they are in adoration before their God, the God of Mohammed and of his prophet Ali: these are Rufais one of the dozen sheete sect which existed in Albania before the Cultural Revolution. Once again the liberating cry resounds: “Allah, Allah, Allah…” the suffering that they inflict on themselves today actually represents for them the symbol of a miraculous renaissance. they are breaking with 26 Years of dictatorship, 26 years during which the practice of religion was punishable by death.

In 1969, after a speedy and bloody Cultural Revolution, the dictator Enver Hoxha abolished God by legal decree: Catholics and orthodox priests and mollahs were sent to concentration camps and executed, churches and mosques were destroyed or transformed into warehouses or gymnasiums. God has abandoned Albania. Forever it seemed, and the black night of a dictatorship was the only light the people were allowed to see. There had once been in the pre-communist Albania, a very active religious life. In addition to the three main religions, Greek orthodox, Catholicism and the Sunni branch of Islam, there were about a dozen of cheetes sects: Bektachis, Kadris, Halveti, Rufais, etc… Eittle by little, religion is now making his appearance again. Sacred objects, the cross, holy books are being unearthed, replacing the symbols of communism and its cult of the “New Man”. The statue of the dictator have been pulled down, God has returned.

Photo: in the “teque” of Skodra, Northern Albania, the first dervish ceremony in 26 Years, since the banning of religion.

Albanian

Allah, Allah, Allah…” Dy dhjetëra adhurues këndonin emrin e Perëndisë së tyre ndërkohë që lëviznin mbrapa e përpara në një ritëm staccato. Një pjesë e tyre ishin gjysëm të zhveshur, me kapica të vogla të bardha, ndërsa një pjesë tjetër ishin në trance dhe mbajnin shkopinj të shkurtër të futur në faqe, gjuhë, veshë e bark. Era e djersës u shfaq në qafë, por asnjë pikë gjaku nuk rrjedh. Zëri i vetëm që dëgjohet është emri i kënduar i Allahut.

Ceremonia zhvillohet në një “teqe” të vjetër që gjatë viteve të zinj të komunizmit ishte përdorur si paketor. Dhoma e vogël është mbushur plotësisht, me njerëz që rrethojnë për të parë pamjen e pabesueshme, një pamje që ekzistonte deri pak kohë më parë vetëm si diçka e humbur larg në të kaluarën.

Dervishët vazhdojnë këngën e tyre ndërsa lëvizin gjuetarësh për të lëvizur shkopinj që janë ngrohur deri në një ngjyrë të bardhë. Ata nuk duket se vuajnë, ata janë në adhurim përpara Perëndisë së tyre, Perëndia e Muhamedit dhe i profetit të tij Ali: këta janë Rufais, një nga dhjetëra sekte shiite që ekzistonin në Shqipëri para Revolucionit Kulturor.

Sërish, thirrja e lirisë dëgjohet: “Allah, Allah, Allah…” vuajtja që ata i shkaktojnë vetes sot për ta tregon simbolin e një rilindjeje mrekulluese. Ata po ndahen me 26 vite diktaturë, 26 vite ku praktika e fesë ishte e dënueshme me vdekje.

Në vitin 1969, pas një Revolucioni Kulturor të shpejtë dhe të gjakuar, diktatori Enver Hoxha e aboloi Zotin me dekret ligjor: priftërinj katolikë dhe ortodoksë dhe mollahë u dërguan në kampet e koncentrimit dhe u ekzekutuan, kishat dhe xhamitë u shkatërruan ose u transformuan në paketore ose palestra. Zoti kishte braktisur Shqipërinë. Përherë duke u dukur se diktatura ishte drita e vetme që populli kishte lejuar të shihte. Njëherë, në Sh

Albania posts already published